Η Νόσος του Κινητικού Νευρώνα ή αλλιώς «Αμυοτροφική Πλευρική Σκλήρυνση» είναι μια σοβαρή νευρολογική πάθηση η οποία προκαλεί μυϊκή αδυναμία, αναπηρία και τελικά θάνατο. Ανήκει στην ομάδα των νευρολογικών εκφυλιστικών παθήσεων οι οποίες επηρεάζουν τους κινητικούς νευρώνες που διαβιβάζουν τις εντολές στους μυς. Η αιτιολογία της νόσου είναι άγνωστη και δυστυχώς τα μέχρι σήμερα επιστημονικά δεδομένα δεν έχουν καταφέρει να την καταστήσουν ιάσιμη .

Οι διαταραχές που προκαλεί εξελίσσονται προοδευτικά. Η προοδευτικότητά της μπορεί να καταστήσει ένα άτομο από πλήρως λειτουργικό, σε άτομο που χρειάζεται βοήθεια ακόμα και για τις απλές καθημερινές του ανάγκες. Λόγω της ταχείας εξέλιξής της μπορεί να καταστήσει ένα άτομο ανάπηρο σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, αλλάζοντας ριζικά τη ζωή του, όσο και του στενού περιβάλλοντός του.

Η διάγνωση είναι και κλινική, όπου αξιολογείται το ιστορικό του ασθενούς, σε συνδυασμό με τη συνολική εικόνα του και κυρίως με τον νευροφυσιολογικό έλεγχο που δείχνει αρκετά νωρίς τη βλάβη του κινητικού νευρώνα.

Δεν υπάρχει ειδική θεραπευτική αγωγή, έτσι η θεραπευτική παρέμβαση αποσκοπεί κυρίως στην ποιότητα ζωής του ασθενούς και είναι κυρίως υποστηρικτική μέσω της φυσικοθεραπεία, της εργοθεραπείας και μέσω της ψυχολογικής υποστήριξης που χρειάζονται αυτοί οι ασθενείς.

Ο ρόλος της Φυσικοθεραπείας είναι πολύ σημαντικός έτσι η φυσικοθεραπεία πρέπει να εφαρμόζεται αμέσως μετά τη διάγνωση όπου θα τεθούν οι κατάλληλοι και εξατομικευμένοι φυσικοθεραπευτικοί στόχοι για κάθε ασθενή για να διασφαλιστεί η βέλτιστη δυνατή μείωση της αναπηρίας, η μεγιστοποίηση των δυνατοτήτων των ασθενών για ανεξαρτησία, η εξασφάλιση μιας βιώσιμης επαγγελματικής απασχόλησης, η μείωση των επιπτώσεων της νόσου στην ποιότητα ζωής των ασθενών και η καλή ποιότητα υγείας.

Οι στόχοι που θέτει ο φυσικοθεραπευτής είναι πολλοί όπως η διατήρηση της μυϊκής ισχύος, της αντοχής και του εύρους των αρθρώσεων στα πρώτα στάδια, μέχρι την επανεκπαίδευση των κινήσεων και την εκμάθηση κινητικών δεξιοτήτων στις καθημερινές δραστηριότητες που σκοπό έχουν τη διατήρηση της φυσικής λειτουργίας και την εξομάλυνσή της προκαλούμενης αναπηρίας. Η φυσικοθεραπεία στην ουσία προσφέρει ένα πλαίσιο αποκατάστασης που βοηθά τους ασθενείς με ALS και τους διευκολύνει ως προς την αυτοφροντίδα και την αυτοδιαχείρισή τους.

 Τέλος σύμφωνα με κλινικές μελέτες διαπιστώθηκε ότι  τα προγράμματα άσκησης είναι αποδεδειγμένο ότι ωφελούν τους ασθενείς με ALS, καθώς βοηθούν στην ενίσχυση της μυϊκής δύναμης, στη βελτίωση της καρδιαγγειακής υγείας, στην ενίσχυση των επιπέδων της δραστηριότητας και της λειτουργικότητας καθώς και στη βελτίωση της ισορροπίας και της βάδισης.

 Δεδομένης της απουσίας μιας ολιστικής θεραπείας για την νόσο, είναι απαραίτητη η μακροπρόθεσμη διαχείριση της ποιότητας ζωής των ασθενών μέσω της φυσικοθεραπείας.